قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون علامتگذاری موادمنفجره پلاستیکی به منظور شناسایی

قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون علامتگذاری موادمنفجره پلاستیکی به منظور شناسایی



شماره126548/420 22/8/1386

جناب آقای دکتر محمود احمدی‌نژاد
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران

عطف به نامه شماره 20156/32851 مورخ 6/4/1384 در اجراء اصل یکصد و بیست و سوم (123) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون علامتگذاری مواد منفجره پلاستیکی به منظور شناسایی که با عنوان لایحه به مجلس شورای اسلامی تقدیم گردیده بود، با تصویب در جلسه علنی روز سه‌شنبه مورخ 24/7/1386 و تأیید شورای محترم نگهبان، به پیوست ابلاغ می‌گردد.

رئیس مجلس شورای اسلامی ـ غلامعلی حدادعادل

شماره135222 30/8/1386

وزارت امور خارجه

قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون علامتگذاری مواد منفجره پلاستیکی به منظور شناسایی که در جلسه علنی روز سه‌شنبه مورخ بیست و چهارم مهرماه یکهزار و سیصد و هشتاد و شش مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 16/8/1386 به تأیید شورای نگهبان رسیده و طی نامه شماره 126548/420 مورخ 22/8/1386 مجلس شورای اسلامی واصل گردیده است، به پیوست جهت اجراء ابلاغ می‌گردد.

رئیس جمهور ـ محمود احمدی‌نژاد

قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون علامتگذاری موادمنفجره پلاستیکی به منظور شناسایی

ماده واحده ـ به دولت جمهوری اسلامی ایران اجازه داده می‌شود با لحاظ شرط ذیل به کنوانسیون علامتگذاری مواد منفجره پلاستیکی به منظور شناسایی که در تاریخ دهم اسفند 1369 هجری شمسی برابر با اول مارس 1991 میلادی در مونترال کانادا توسط شورای سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری (ایکائو) به تصویب رسید و از تاریخ اول تیرماه 1377 هجری شمسی برابر با بیست و یکم ژوئن 1998 میلادی لازم‌الاجراء گردید، ملحق شود و سند الحاق را نزد امین کنوانسیون، سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری، تودیع نماید.
« دولت جمهوری اسلامی ایران به موجب بند (2) ماده (11) کنوانسیون علامتگذاری مواد منفجره پلاستیکی به منظور شناسایی» خود را متعهد به ترتیبات مندرج در بند (1) ماده (11) درخصوص مراجعه به دیوان بین‌المللی دادگستری برای حل و فصل اختلافات ناشی از تفسیر یا اجراء مفاد کنوانسیون نمی‌داند. جمهوری اسلامی ایران اعلام می‌نماید که در هر مورد رضایت کلیه طرفهای اختلاف، شرط لازم برای ارجاع موضوع به دیوان بین‌المللی دادگستری است. دولت جمهوری اسلامی ایران می‌تواند در هر مورد که ارجاع به داوری را برای حل و فصل اختلاف ناشی از تفسیر یا اجراء مفاد کنوانسیون به مصلحت بداند، طبق قوانین داخلی خود عمل کند.
تبصره1ـ دولت موظف است ظرف یک سال از تاریخ تصویب این قانون، لوایح موردنیاز یا آئین‌نامه‌های اجرائی لازم را برای اجراء مفاد کنوانسیون تهیه و حسب مورد به مجلس شورای اسلامی تقدیم نماید.
تبصره2ـ حق شرط: درخصوص بند (3) ماده (7) این کنوانسیون دولت موظف است در مهلت مقرر نسبت به اخذ مصوبه مجلس شورای اسلامی برای اصلاحیه پیشنهادی اقدام نماید. در غیر این صورت و در صورت عدم موافقت مجلس، دولت باید از طریق قانونی اعتراض خود را نسبت به اصلاحیه به شورا اعلام کند و در هر صورت رعایت اصل هفتاد و هفتم (77) قانون اساسی در این خصوص الزامی است.

بسم‌الله الرحمن الرحیم
کنوانسیون علامتگذاری مواد منفجره پلاستیکی به منظور شناسایی

کشورهای عضو این کنوانسیون،
با آگاهی از مشکلاتی که اقدامات تروریستی برای امنیت بین‌المللی ایجاد می‌کند؛
با اظهار نگرانی عمیق درباره اقدامات تروریستی با هدف انهدام هواپیما، دیگر وسایل حمل و نقل و اهداف دیگر؛
با اظهار نگرانی از این که مواد منفجره پلاستیکی برای اقدامات تروریستی مزبور مورد استفاده قرار گرفته است؛
با توجه به این که علامتگذاری چنین مواد منفجره‌ای به منظور شناسایی کمک مهمی جهت ممانعت از اقدامات نامشروع مزبور خواهدبود؛
با تصدیق این که به منظور ممانعت از چنین اقدامات غیرقانونی، نیاز مبرمی به سند بین‌المللی است که کشورها را ملزم کند اقدامات مقتضی را به منظور اطمینان از این که مواد منفجره پلاستیکی به طور مقتضی علامتگذاری شده‌اند، اتخاذ نمایند؛
با عنایت به قطعنامه شماره 635 مورخ چهاردهم ژوئن 1989 میلادی (24/3/1368 هجری شمسی) شورای امنیت سازمان ملل متحد و قطعنامه شماره 29/44 مورخ چهارم دسامبر1989میلادی (13/9/1368 هجری شمسی) مجمع عمومی سازمان ملل متحد که سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری را ترغیب می‌کند کار بر روی طراحی نظام بین‌المللی جهت علامتگذاری مواد منفجره پلاستیکی یا ورقی را به منظور شناسایی تشدید نماید؛
با در نظر گرفتن قطعنامه شماره 8 ـ 27 الف که به اتفاق آراء توسط بیست و هفتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری تصویب شد و اولویت فوق‌العاده تهیه سند بین‌المللی جدیدی را در مورد علامتگذاری مواد منفجره پلاستیکی و ورقی به منظور شناسایی، تأیید نمود؛
با توجه به رضایت از نقش ایفاء شده به وسیله شورای سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری در تهیه کنوانسیون و نیز تمایل آن به تقبل وظایف مربوط به انجام آن؛
در موارد زیر توافق نمودند:
ماده1ـ از نظر این کنوانسیون:
1ـ « مواد منفجره» به محصولات منفجره‌ای اطلاق می‌شود که معمولاً به عنوان « مواد منفجره پلاستیکی» شناخته شده‌اند از جمله مواد منفجره به شکل نرم یا ورقی قابل ارتجاع طبق توضیحاتی که در پیوست فنی این کنوانسیون قید گردیده است.
2ـ « عامل شناسایی» به ماده‌ای اطلاق می‌شود که در پیوست فنی این کنوانسیون توصیف شده است و درون ماده منفجره، به منظور انجام عمل شناسایی، قرار داده می‌شود.
3ـ « علامتگذاری» به تشخیص عامل شناسایی درون ماده منفجره طبق پیوست فنی این کنوانسیون اطلاق می‌شود.
4ـ « ساخت » به هر فرآیندی از جمله فرآیند مجددی که مواد منفجره را تولید می‌کند، اطلاق می‌گردد.
5 ـ « ادوات نظامی مجاز طبق مقررات» شامل گلوله توپ، بمب، اژدر، موشک، مین، راکت، خرجهای شکل داده شده، نارنجک و سوراخ‌کننده‌ها است که منحصراً برای مقاصد نظامی یا پلیسی طبق قوانین و مقررات کشور عضو ذی‌ربط ساخته‌شده است ولی محدود به این موارد نمی‌گردد.
6 ـ « کشور سازنده» به هر کشوری اطلاق می‌شود که مواد منفجره در قلمرو آن تولید شده است.
ماده2ـ هر کشور عضو، روشهای مؤثر و ضروری را به منظور ممنوعیت و ممانعت از ساخت مواد منفجره علامتگذاری نشده در قلمرو خویش اتخاذ خواهدنمود.
ماده3ـ
1ـ هر کشور عضو اقدامات مؤثر و ضروری را به منظور ممنوعیت و ممانعت از ورود یا خروج مواد منفجره علامتگذاری نشده به قلمرو خود اتخاذ خواهدنمود.
2ـ بند قبلی در مورد ورود و خروج مواد منفجره علامتگذاری نشده تحت کنترل کشور عضو مزبور طبق بند (1) ماده (4) برای اهدافی مغایر با اهداف این کنوانسیون، توسط مراجع کشور عضو که وظایف نظامی یا پلیسی را انجام می‌دهند، اعمال نخواهدشد.
ماده4ـ
1ـ هر کشور عضو اقدامات لازم را جهت اعمال دقیق و نظارت مؤثر بر مالکیت و انتقال مالکیت مواد منفجره علامتگذاری نشده‌ای که قبل از لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون نسبت به آن کشور، در قلمرو آن ساخته یا به آن آورده شده‌اند، به منظور ممانعت از منحرف شدن توجه یا کاربرد متناقض با اهداف این کنوانسیون، اتخاذ خواهدنمود.
2ـ هر کشور عضو اقدامات لازم را در یک دوره سه ساله از تاریخ لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون نسبت به آن کشور اتخاذ خواهدنمود تا اطمینان حاصل نماید که کلیه موجودی مواد منفجره موضوع بند (1) این ماده که در اختیار مراجع نظامی یا پلیسی نیست، معدوم گردیده یا به منظور اهدافی موافق با اهداف این کنوانسیون مصرف، علامتگذاری یا به صورت دائم بی‌اثر می‌گردند.
3ـ هر کشور عضو اقدامات لازم را در یک دوره پانزده ساله از تاریخ لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون نسبت به آن کشور، اتخاذ خواهدکرد تا اطمینان حاصل نماید که کلیه موجودی مواد منفجره موضوع بند (1) این ماده که در اختیار مراجع نظامی یا پلیسی است و به عنوان جزء لاینفک ادوات نظامی مجاز طبق مقررات درنیامده، معدوم گردیده یا به منظور اهدافی موافق با اهداف این کنوانسیون مصرف، علامتگذاری یا به صورت دائم بی‌اثر می‌گردند.
4ـ هر کشور عضو اقدامات لازم را از تاریخ لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون نسبت به آن کشور اتخاذ خواهد کرد تا از انهدام هر چه زودتر مواد منفجره علامتگذاری نشده در قلمرو آن که ممکن است در آن قلمرو کشف شوند و موضوع بندهای پیشین این ماده نیستند، غیر از موجودی مواد منفجره علامتگذاری نشده‌ای که در اختیار مراجع نظامی یا پلیسی است و به عنوان جزء لاینفک ادوات نظامی مجاز طبق مقررات در نیامده، اطمینان حاصل نماید.
5 ـ هر کشور عضو اقدامات ضروری را برای اعمال کنترل دقیق و مؤثر بر مالکیت و انتقال مالکیت مواد منفجره موضوع بند (2) بخش (1) پیوست فنی این کنوانسیون اتخاذ خواهد کرد تا از انحراف یا استفاده برای اهدافی متناقض با اهداف این کنوانسیون جلوگیری به عمل آید.
6 ـ هر کشور عضو اقدامات ضروری را اتخاذ خواهد نمود تا اطمینان حاصل نماید که در قلمرو آن، مواد منفجره علامتگذاری نشده ساخته شده از زمان لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون نسبت به آن کشور که به گونه‌ای که در جزء (ت) بند (2) بخش (1) پیوست فنی این کنوانسیون مشخص شده، ساخته نشده‌اند و مواد منفجره علامتگذاری نشده‌ای که دیگر در حیطه شمول سایر جزءهای بند(2) مزبور قرار ندارند در اسرع وقت منهدم می‌شوند.
ماده5 ـ
1ـ کمیسیون فنی بین‌المللی مواد منفجره (که از این پس « کمیسیون» نامیده می‌شود) به وسیله این کنوانسیون متشکل از حداقل پانزده و حداکثر نوزده عضو تعیین شده توسط شورای سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری (که از این پس « شورا» نامیده می‌شود) از میان افراد معرفی‌شده توسط کشورهای عضو این کنوانسیون تشکیل می‌شود.
2ـ اعضاء کمیسیون، کارشناسانی خواهندبود که دارای تجربه اساسی و مستقیم در ارتباط با ساخت یا شناسایی یا تحقیقات در زمینه مواد منفجره می‌باشند.
3ـ اعضاء کمیسیون برای یک دوره سه ساله خدمت خواهند کرد و واجد شرایط برای انتصاب مجدد خواهندبود.
4ـ جلسات کمیسیون حداقل یک‌بار در سال مقر سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری یا در زمان و مکانهایی که ممکن است شورا تعیین یا تصویب کند، تشکیل خواهدشد.
5 ـ کمیسیون، آئین‌کار خود را که منوط به تصویب شورا خواهدبود، تصویب خواهدکرد.
ماده6 ـ
1ـ کمیسیون، پیشرفتهای فنی در ارتباط با ساخت، علامتگذاری و شناسایی مواد منفجره را ارزیابی خواهدکرد.
2ـ کمیسیون از طریق شورا، یافته‌های خود را به کشورهای عضو و سازمانهای بین‌المللی ذی‌ربط گزارش خواهدکرد.
3ـ کمیسیون در صورت لزوم، توصیه‌هایی را به شورا برای اعمال اصلاحاتی در پیوست فنی این کنوانسیون ارائه خواهدکرد. کمیسیون تلاش خواهدکرد تصمیمات خود را در مورد توصیه‌های مزبور به اتفاق آراء اتخاذ کند. در صورت عدم نیل به اتفاق آراء ، کمیسیون چنین تصمیماتی را با رأی اکثریت دو سوم اعضاء خود اتخاذ خواهدکرد.
4ـ شورا می‌تواند بنا به توصیه کمیسیون، اصلاحیه‌های پیوست فنی این کنوانسیون را به کشورهای عضو پیشنهاد نماید.
ماده 7 ـ
1ـ هر کشور عضو می‌تواند ظرف مدت نود روز از تاریخ اطلاعیه اصلاحیه پیشنهادی پیوست فنی این کنوانسیون، نظرات خود را به شورا منتقل نماید. شورا، این نظرات را در اسرع وقت جهت رسیدگی به کمیسیون ارسال خواهد کرد. شورا، هر کشور عضوی را که در مورد اصلاحیه پیشنهادی، نظراتی ارائه کند یا با آن مخالفت نماید برای مشورت با کمیسیون دعوت خواهد کرد.
2ـ کمیسیون، نظرات کشورهای عضو را که به موجب بند قبلی ارائه شده بررسی نموده و مراتب را به شورا گزارش خواهد کرد. شورا پس از ملاحظه گزارش کمیسیون و با در نظر گرفتن ماهیت اصلاحیه و نظرات کشورهای عضو، از جمله کشورهای تولیدکننده می‌تواند اصلاحیه را برای تصویب به کلیه کشورهای عضو پیشنهاد نماید.
3ـ چنانچه اصلاحیه پیشنهادی توسط پنج کشور عضو یا بیشتر، از طریق ارسال اطلاعیه کتبی به شورا ظرف مدت نود روز از تاریخ اعلام اصلاحیه به شورا مورد اعتراض قرار نگیرد، پذیرفته‌شده تلقی می‌گردد و یکصد و هشتاد روز پس از آن یا پس از دوره دیگری که در اصلاحیه پیشنهادی مشخص گردیده، برای کشورهای عضوی که به طور صریح اعتراضی نسبت به آن ندارند، لازم‌الاجراء خواهد شد.
4ـ کشورهای عضوی که به طور صریح نسبت به اصلاحیه پیشنهادی اعتراض کرده‌اند می‌توانند متعاقباً به وسیله تودیع سند پذیرش یا تصویب رضایت خود را نسبت به متعهد شدن به وسیله مفاد اصلاحیه اعلام نمایند.
5 ـ در صورتی که پنج کشور عضو یا بیشتر نسبت به اصلاحیه پیشنهادی اعتراض نموده باشند، شورا مراتب را برای رسیدگی بیشتر به کمیسیون ارجاع خواهد نمود.
6 ـ در صورتی که اصلاحیه پیشنهادی طبق بند (3) این ماده مورد تصویب قرار نگیرد، شورا می‌تواند فراهمایی (کنفرانسی) را با حضور همه کشورهای عضو تشکیل دهد.
ماده 8 ـ
1ـ کشورهای عضو، در صورت امکان اطلاعاتی را که به کمیسیون در انجام وظایف خود به موجب بند (1) ماده (4) کمک می‌کند، ارائه خواهند کرد.
2ـ کشورهای عضو، شورا را به طور مرتب از اقداماتی که در اجراء مفاد این کنوانسیون اتخاذ کرده‌اند، آگاه خواهند نمود. شورا اطلاعات مزبور را برای همه کشورهای عضو و سازمانهای بین‌المللی مربوط ارسال خواهد نمود.
ماده 9ـ شورا با همکاری کشورهای عضو و سازمانهای بین‌المللی مربوط، اقدامات مقتضی را برای تسهیل اجراء این کنوانسیون از جمله تأمین کمکهای فنی و اقداماتی برای مبادله اطلاعات مربوط به پیشرفتهای فنی در علامتگذاری و شناسایی مواد منفجره اتخاذ خواهد کرد.
ماده10ـ پیوست فنی این کنوانسیون، جزء لاینفک این کنوانسیون را تشکیل خواهدداد.
ماده11ـ
1ـ هر اختلاف بین دو یا چند کشور عضو راجع به تفسیر یا اجراء این کنوانسیون که از طریق مذاکره حل و فصل نشود، بنا به درخواست یکی از آنها به داوری ارجاع خواهد شد. در صورتی که ظرف شش ماه از تاریخ درخواست داوری، اعضاء نتوانند در مورد برگزاری داوری توافق نمایند، هر یک از آن اعضاء می‌توانند اختلاف را طبق اساسنامه دیوان بین‌المللی دادگستری از طریق درخواست، به آن دیوان ارجاع نمایند.
2ـ هر کشور عضو می‌تواند در هنگام امضاء ، تنفیذ، پذیرش، یا تصویب این کنوانسیون یا الحاق به آن اظهار نماید که خود را ملزم به بند قبلی نمی‌داند. سایر کشورهای عضو نسبت به هر کشور عضوی که چنین حق شرطی را در نظر گرفته است، به وسیله بند قبلی متعهد نخواهند بود.
3ـ هر کشور عضو که حق شرطی را طبق بند قبلی در نظر گرفته باشد می‌تواند در هر زمان با ارسال اطلاعیه‌ای به امین اسناد، از حق شرط مزبور صرف‌نظر نماید.
ماده12ـ هیچ حق شرطی را به جز آنچه در ماده (11) پیش‌بینی شده، نمی‌توان در مورد این کنوانسیون در نظر گرفت.
ماده13ـ
1ـ این کنوانسیون در مونترال از اول مارس 1991 میلادی (10/12/1369 هجری شمسی) برای امضاء کشورهای شرکت‌کننده در فراهمایی (کنفرانس) بین‌المللی حقوق هوایی که از 12 فوریه (23/11/1369 هجری شمسی) تا اول مارس 1991 میلادی (10/12/1369 هجری‌شمسی) در مونترال برگزارگردید مفتوح خواهد بود. کنوانسیون پس از اول مارس1991 میلادی (10/12/1369 هجری شمسی) برای امضاء کلیه کشورها در مقر سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری در مونترال تا زمان لازم‌الاجراء شدن طبق بند (3) این ماده مفتوح خواهدبود. هر کشوری که این کنوانسیون را امضاء نکند می‌تواند در هر زمانی به آن ملحق شود.
2ـ این کنوانسیون منوط به تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق کشورها خواهد بود. اسناد تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق نزد سازمان بین‌المللی هواپیمایی کشوری تودیع خواهد شد که بدین وسیله به امین اسناد سپرده می‌گردد. هنگام تودیع اسناد تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق، هر کشور اظهار خواهد کرد که آیا یک کشور تولیدکننده می‌باشد یا خیر؟
3ـ این کنوانسیون در شصتمین روز پس از تودیع سی و پنجمین سند تنفیذ، پذیرش و تصویب یا الحاق نزد امین اسناد لازم‌الاجراء خواهد شد مشروط بر این که حداقل پنج کشور از کشورهای مزبور به‌موجب بند(2) این ماده اعلام کرده باشند که کشور تولیدکننده‌اند. چنانچه قبل از تودیع اسناد پنج کشور تولیدکننده، سی و پنج سند تودیع شده باشد، این کنوانسیون در شصتمین روز پس از تاریخ تودیع سند تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق پنجمین کشور تولیدکننده لازم‌الاجراء خواهد شد.
4ـ این کنوانسیون برای کشورهای دیگر، شصت روز پس از تاریخ تودیع اسناد تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق آنها، لازم‌الاجراء خواهد شد.
5 ـ به محض این که این کنوانسیون، لازم‌الاجراء گردد، طبق ماده (102) منشور سازمان ملل متحد و به موجب ماده (83) کنوانسیون بین‌المللی هواپیمایی کشوری (شیکاگو 1944 میلادی برابر با 1323 هجری شمسی) نزد امین اسناد به ثبت خواهد رسید.
ماده14ـ امین اسناد کلیه امضاءکنندگان و کشورهای عضو را فوراً از موارد زیر آگاه خواهد کرد:
1ـ هر امضاء این کنوانسیون و تاریخ آن.
2ـ تودیع هر سند از تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق و تاریخ آن، با اشاره خاص به این که آیا کشور مزبور خود را به عنوان کشور تولیدکننده مشخص کرده است یا خیر؟
3ـ تاریخ لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون.
4ـ تاریخ لازم‌الاجراء شدن هر اصلاحیه این کنوانسیون یا پیوست فنی.
5 ـ هر اعلام انصراف از عضویت انجام شده به موجب ماده (15) و
6 ـ هر اعلامیه صادره به موجب بند (2) ماده (11).
ماده15ـ
1ـ هر کشور عضو می‌تواند از طریق ارسال اطلاعیه کتبی به امین اسناد از عضویت در این کنوانسیون منصرف گردد.
2ـ انصراف از عضویت یکصد و هشتاد روز پس از تاریخی که اطلاعیه توسط امین اسناد دریافت شده است، نافذ خواهد شد.
برای گواهی مراتب فوق، امضاءکنندگان تام‌الاختیار زیر که از سوی دولتهای خود به طور مقتضی مجاز شده‌اند، این کنوانسیون را امضاء نمودند.
این کنوانسیون در نخستین روز مارس1991 میلادی (10/12/1369 هجری شمسی) در مونترال در یک نسخه اصلی تدوین و در پنج نسخه معتبر به زبانهای انگلیسی، فرانسوی، روسی، اسپانیایی و عربی تنظیم گردید.

پیوست فنی

بخش 1ـ توصیف مواد منفجره
1ـ مواد منفجره موضوع بند (1) ماده (1) این کنوانسیون موادی است که:
الف ـ با یک یا چند ماده منفجره بسیار قوی که در حالت خالص خود، فشار بخاری کمـتر از 4ـ 10 پاسکال در حرارت 25 درجه سانتیگراد را دارا می‌باشد، ساخته شده باشد.
ب ـ با یک ماده پوششی ساخته شده باشد.
پ ـ به صورت ترکیبی، در حرارت معمولی اتاق، نرم یا قابل تغییر می‌باشد.
2ـ مواد منفجره زیر، حتی اگر مطابق توصیف مواد منفجره موضوع بند (1) این بخش باشد، مادامی که به منظورهای خاص زیر نگاهداری یا استفاده می‌شود یا به گونه‌ای که در آنجا توصیف شده، ترکیب شده باشد، یعنی مواد منفجره‌ای با مشخصات زیر باشد، مواد منفجره تلقی نخواهد شد:
الف ـ ساخته یا نگاهداری‌شده در مقادیر محدود، فقط برای مصرف در تحقیق، توسعه یا آزمایش مجاز طبق مقررات مواد منفجره جدید یا اصلاح شده.
ب ـ ساخته یا نگاهداری شده، در مقادیر محدود، فقط برای مصرف در آموزش مجاز طبق مقررات شناسایی مواد منفجره و یا توسعه یا آزمایش تجهیزات شناسایی مواد منفجره.
پ ـ ساخته یا نگاهداری شده، در مقادیر محدود فقط برای مقاصد علمی مجاز طبق مقررات، یا
ت ـ اختصاص داده شده یا ترکیب شده به عنوان یک بخش لاینفک ادوات نظامی مجاز طبق مقررات در قلمرو کشور تولیدکننده ظرف مدت سه سال پس از لازم‌الاجراء شدن این کنوانسیون نسبت به آن کشور چنین تلقی خواهد شد که ادوات تولیدشده مزبور در مدت دوره سه ساله یادشده، ادوات نظامی مجاز طبق مقررات موضوع بند (4) ماده (4) این کنوانسیون می‌باشد.
3ـ در این بخش:
ـ اصطلاح « مجاز طبق مقررات» در جزءهای (الف)، (ب) و (پ) بند (2) به معنی مجاز طبق قوانین و مقررات کشور عضو مربوط است.
ـ اصطلاح « مواد منفجره قوی» شامل «سیکلوتترامتیلن تترانیترامین (HMX)، پنتااریتریتول تترانتیرات (PETN) و سیکلوتری متیلن‌تری نیترامین (RDX) می‌شود اما محدود به این مواد نمی‌شود.
بخش 2ـ عوامل شناسایی
عامل شناسایی هر یک از موادی است که در جدول زیر بیان گردیده است. عوامل شناسایی توصیف شده در این جدول برای استفاده به منظور افزایش توانایی شناسایی مواد منفجره توسط وسائل شناسایی بخار در نظر گرفته شده است. در هر حالت، افزودن عامل شناسایی به ماده منفجره به روشی انجام خواهد شد تا توزیع یکنواخت در محصول تمام شده حاصل شود. حداقل غلظت عامل شناسایی در محصول تمام شده در زمان ساخت در جدول مزبور نشان داده شده است.

جدول

نام عامل شناسایی : اتیلن گلیکول دی نیترات (EGDN)
فرمول مولکولی : 2(3NO)4 H2C
وزن مولکولی : 152
حداقل ضرایب : 2/0%
نام عامل شناسایی : 2 و 3 دی‌متیل 2 و 3 دی‌نیترو بوتان (DMNB)
فرمول مولکولی : 2(2NO)12 H6C
وزن مولکولی : 176
حداقل ضرایب : 1/0%
نام عامل شناسایی : پارامونو نیتروتولوئن (P-MNT)
فرمول مولکولی : 2NO7H7C
وزن مولکولی : 137
حداقل ضرایب : 5/0%
نام عامل شناسایی : اورتو ـ مونونیتروتولوئن (O-MNT)
فرمول مولکولی : 2NO7H7C
وزن مولکولی : 137
حداقل ضرایب : 5/0%
هر ماده منفجره که در نتیجه فرمول معمولی شامل هر یک از عوامل شناسایی تعیین شده به مقدار یا بیش از مقدار حداقل غلظت لازم باشد، علامتگذاری شده تلقی خواهد شد.
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و دو تبصره منضم به متن موافقتنامه، شامل مقدمه و پانزده ماده و یک پیوست در جلسه علنی روز سه‌شنبه مورخ بیست و چهارم مهر ماه یکهزار و سیصد و هشتاد و شش مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 16/8/1386 به تأیید شورای نگهبان رسید.

رئیس مجلس شورای اسلامی ـ غلامعلی حدادعادل

منبع : وب سایت قوانین دات آی آر (معاونت آموزش دادگستری استان تهران)