قانون موافقتنامه همکاریهای امنیتی میان دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت پادشاهی بحرین

قانون موافقتنامه همکاریهای امنیتی میان دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت پادشاهی بحرین شماره54568/324



جناب آقای دکتر محمود احمدی‎نژاد
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران
عطف به نامه شماره 68794/42188 مورخ 1/4/1388 در اجراء اصل یکصدوبیست و سوم (123) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران قانون موافقتنامه همکاریهای امنیتی میان دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت پادشاهی بحرین که با عنوان لایحه به مجلس شورای اسلامی تقدیم گردیده بود، با تصویب در جلسه علنی روز سه‎شنبه مورخ 8/10/1388 و تأیید شورای محترم نگهبان به پیوست ابلاغ می‎گردد.

رئیس مجلس شورای اسلامی ـ علی لاریجانی

شماره211099 4/11/1388
وزارت امور خارجه
قانون موافقتنامه همکاری‎های امنیتی میان دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت پادشاهی بحرین که در جلسه علنی روز سه‎شنبه مورخ هشتم دی‎ماه یکهزار و سیصد و هشتاد و هشت مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 23/10/1388 به تأیید شورای نگهبان رسیده، و طی نامه شماره 54568/324 مورخ 26/10/1388 مجلس شورای اسلامی واصل گردیده است، به پیوست جهت اجراء ابلاغ می‎گردد.

رئیس جمهور ـ محمود احمدی‌نژاد

قانون موافقتنامه همکاریهای امنیتی میان دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت پادشاهی بحرین

ماده واحده ـ موافقتنامه همکاریهای امنیتی میان دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت پادشاهی بحرین، مشتمل بر یک مقدمه و نه ماده به شرح پیوست تصویب و اجازه مبادله اسناد داده می‎شود.

بسم‎الله الرحمن‎الرحیم

موافقتنامه همکاریهای امنیتی میان دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت پادشاهی بحرین

مقدمه
دولت جمهوری اسلامی ایران و دولت پادشاهی بحرین که از این پس طرفین نامیده می‎شوند با علاقمندی به تقویت روابط دوجانبه میان دو کشور در تمامی زمینه‎ها و با عنایت به روابط دوستـانه و برادرانه اسلامی مبتنی بر اصول احـترام متقابل، حُسن همـجواری، عدم دخالت در امور داخلی یکدیگر و با احترام به حق حاکمیت ملی و تمامیت ارضی هریک از طرفین، رعایت قوانین داخلی و تعهدات بین‎المللی طرفین و در چهارچوب اصول حقوق بین‎الملل و باتوجه به اهمیت مسائل امنیتی و با اعتقاد به ضرورت برقراری همکاری امنیتی میان دو کشور که بر تحکیم ثبات و امنیت منطقه تأثیر دارد، در موارد ذیل توافق نمودند:
ماده 1ـ زمینه‎های همکاری
طرفین در زمینه‎های زیر همکاری خواهند نمود:
1ـ مبارزه با تهیه، تولید، انباشت، توزیع، واردات و صادرات، حمل، مبادله و مصرف غیرمجاز مواد مخدر، داروهای روان‎گردان و مواد شیمیایی مرتبط با آن، پیشگیری از اعتیاد، درمان و بازپروری معتادان به مواد مخدر در چهارچوب اصول کنوانسیونهای بین‎المللی مربوط.
2ـ پیشگیری و مبارزه با قاچاق کالا و انسان، سرقت تولیدات فکری و فرهنگی، اموال منقول و آثار تاریخی و فرهنگی، مبارزه با فعالیتهای اقتصادی غیرقانونی از قبیل جعل اسناد دولتی، پول، کارت‎های اعتباری، مدارک مسافرتی و اسناد ارزشمند دیگر، پولشویی و توقیف درآمدها و سودهای مالی ناشی از فعالیتهای یاد شده و مصادره آنها.
3ـ مبارزه با ساخت، توزیع، انباشت، واردات و صادرات، حمل و مبادله غیرقانونی مواد منفجره، اسلحه و مهمات.
4ـ مبارزه با فعالیتهای خصمانه در سرزمین طرفین علیه امنیت ملی طرف مقابل.
5 ـ پیشگیری و جلوگیری از سفر و تردد غیرقانونی اتباع هریک از دو کشور و کشورهای ثالث به کشور طرف مقابل.
6 ـ پیشگیری و مبارزه با جرایم سازمان‎یافته.
7ـ پیشگیری و مبارزه با جرایم علیه محیط زیست.
8 ـ مبارزه با جرایم دزدی دریایی.
9ـ عملیات نجات دریایی و رویارویی با بلایای ناشی از حوادث طبیعی.
ماده2ـ روشهای همکاری
طرفین در چهارچوب همکاری در زمینه‎های یاد شده در ماده (1)، اقدامات ذیل به‎عمل می‎آورند:
1ـ تبادل اطلاعات مربوط به مرتکبین جرایم مذکور در ماده قبل و افراد و گروههای مرتکب جرایم سازمان یافته و تروریسم.
2ـ تبادل اطلاعات و تجربیات مربوط به شیوه‎های فعالیت و ساختارهای مرتکبان جرایم سازمان‎یافته و تروریسم و روشهای مبارزه با این جرایم.
3ـ تبادل و اعزام کارشناسان و متخصصان در زمینه‎های مختلف امنیتی عنداللزوم.
4ـ برگزاری دوره‎های‎آموزشی جهت افراد پلیس بر اساس درخواست هریک از طرفین به منظور ارتقاء کیفیت و شیوه‎های لازم در دستگاه پلیس.
5 ـ تشـکیل و مبادله گروه‎های کاری مشترک در زمینه تحقیـقات علمی مربوط به جرم‎شناسی و کشف جرایم.
6 ـ تبادل اطلاعات در خصوص تکنیکها، تجهیزات و وسایلی که در هریک از دو کشور جهت مبارزه با جرایم و کشف آنها ساخته می‎شود.
7ـ بازدیدهای متقابل میان کارشناسان خطوط تولید تجهیزات امنیتی و پذیرش درخواستهای طرفین در خصوص تولید یا خرید این لوازم با رعایت مقررات یاد شده در ماده (5) این موافقتنامه.
8 ـ هماهنگی و مشورت برای اتخاذ تصمیمات مشترک در خصوص مبارزه با جرایم سازمان یافته در دو کشور.
9ـ تبادل تجربیات در زمینه رویارویی با بلایای طبیعی و کاهش زیانهای ناشی از آن.
10ـ تبادل اطلاعات در خصوص مرتکبان جرایم از اتباع دو کشور در کشور مقابل.
11ـ اعزام متقابل کارشناسان، اساتید و دانشجویان مؤسسات آموزش پلیسی و امنیتی به منظور آموزش شیوه‎ها و تکنیکهای نوین کشف جرایم، بر اساس پروتکلی که طرفین در این زمینه به امضاء خواهند رساند.
12ـ تبادل اطلاعات و تجربیات در خصوص روش‎های مبارزه با موادمخدر و داروهای روان‎گردان، فنآوری پیشرفته و جدید تجهیزات مبارزه، پیشگیری از اعتیاد و معالجه و بازپروری معتادان.
13ـ تبادل نشریات و نتایج تحقیقات علمی در زمینه‎های امنیتی که طرفین تعیین می‎نمایند.
14ـ اعلام متقابل مراتب اجراء طرحهای امنیتی ویژه اتباع هریک از طرفین در خاک طرف مقابل، از طریق مجاری دیپلماتیک و مرجع تماس.
15ـ اعلام متقابل هریک از طرفین در مورد زمان و مکان برگزاری کنفرانسها و گردهمایی‎های علمی و تخصصی که در زمینه‎های امنیتی در دو کشور برگزار می‎گردد و نیز فراهم‎نمودن فرصتهای لازم جهت مشارکت در آنها.
16ـ بهره‎گیری از شعبه سازمان بین‎المللی پلیسی جنایی (اینترپل) طرفین، به‎منظور تسهیل و تسریع در اجراء اقدامات مربوط به زمینه‎های همکاری مندرج در این موافقتنامه در مواقع لزوم.
17ـ همکاری در جهت انعقاد قرارداد استرداد مجرمین بین دو کشور بر اساس قوانین جاری دو کشور.
ماده 3ـ کارگروه (کمیته) مشترک
طرفین اقدام به تشکیل کارگروهی (کمیته‎ای) مشترک به ریاست وزراء کشور و نمایندگان آنها می‎نمایند که به صورت متناوب و با هدف نظارت بر حُسن اجراء مقررات این موافقتنامه، فعال نمودن همکاریهای توافق شده و تعیین روشهای اجرائی آنها و مشورت در خصوص مسائل جدید تشکیل جلسه می‎نمایند این کارگروه (کمیته) به طور متناوب هر دو سال یک بار و یا عنداللزوم بر اساس توافق طرفین و یا درخواست یکی از آنها، در یکی از دو کشور تشکیل می‎شود.
ماده4ـ مسؤول اجراء این موافقتنامه و مرجع تماس
وزارتخانه‎های کشور در هریک از دو کشور مسؤول اجراء مفاد این موافقتنامه می‎باشند. طرفین هریک مرجع تماسی را که بتواند ارتباط مستقیم را برای تسهیل و تسریع در اجراء همکاریهای موردنظر در این موافقتنامه فراهم کند، از طریق مجاری دیپلماتیک به طرف دیگر معرفی می‎نمایند.
ماده 5 ـ هزینه‎های مالی
1ـ در صورتی که درخواست هریک از طرفین (بر اساس مفاد این موافقتنامه) دربرگیرنده هرگونه هزینه مالی باشد، طرف درخواست‌کننده متحمل این هزینه‎ها می‎شود و کارگروه (کمیته) مشترک مسؤول تعیین میزان این هزینه‎ها و شیوه پرداخت آنها می‎باشد.
2ـ در صورت تمایل هریک از طرفین (براساس مقررات این موافقتنامه) جهت برگزاری دوره‎های آموزشی و غیره توسط طرف مقابل و یا خرید هرگونه تجهیزات امنیتی، قرارداد جداگانه‎ای میان طرفین تنظیم می‎شود که به موجب آن هزینه‎های مربوطه نحوه پرداخت آن مشخص می‎گردد.
ماده6 ـ خودداری از اجراء درخواست
هریک از طرفین حق امتناع از اجراء درخواست طرف مقابل را در صورتی که موارد ذیل بر آن مترتب باشد، خواهد داشت:
1ـ خدشه‎دار نمودن حاکمیت کشور درخواست شونده یا اخلال در منافع یا امنیت ملی آن، یا قوانین و مقررات جاری، یا نظم عمومی آن یا تعهدات دوجانبه و بین‎المللی.
2ـ اخلال در جریان دادرسی و یا نادیده گرفتن اعتبار احکام قضائی لازم‎الاجراء صادره از سوی دادگاههای دولت درخواست شونده.
دولت درخواست شونده باید دلایل امتناع خود از اجراء درخواست را از طریق مجاری دیپلماتیک یا مرجع تماس به اطلاع دولت درخواست‎کننده برساند.
ماده 7ـ اختلاف در تفسیر
هرگونه اختلاف میان طرفین در خصوص اجراء یا تفسیر این موافقتنامه به صورت گفت‎وگو و تفاهم دوستانه از طریق مجاری دیپلماتیک و یا کارگروه (کمیته) مشترک حل و فصل می‎شود.
ماده 8 ـ اجراء موافقتنامه
این موافقتنامه بر اساس مقررات قانون اساسی جاری در دو کشور به تصویب می‎رسد و سی‌روز پس از مبادله اسناد مصوب یادشده از طریق مجاری دیپلماتیک به‎مدت پنـج سال لازم‎الاجراء خواهد بود در صورت عدم اعلام یکی از طرفین به طرف مـقابل مبنی بر تمایل به خاتمه دادن آن، در مدتی حداقل شش ماه از پایان زمان اعتبار، این موافقتنامه خود به خود برای مدت مشابه تمدید می‎گردد.
درخواست پایان اعتبار مانع از اجراء درخواستهای ارائه شده از سوی دو طرف تا پایان مدت اعتبار موافقتنامه نمی‎گردد.
ماده 9ـ مقررات عمومی
1ـ طرفین امکان توافق جهت اصلاح و یا اضافه نمودن ضمایم دیگری را به این موافقتنامه، ازطریق تبادل یادداشت از مجاری دیپلماتیک داشته و درخصوص لازم‎الاجراء‎بودن آن نیز، مقررات یاد شده در ماده قبل رعایت می‎گردد.
2ـ مقررات این موافقتنامه هیچ‎گونه تأثیری بر تعهدات هریک از طرفین در خصوص اجراء تمامی موافقتنامه‎های دوجانبه، چندجانبه و بین‎المللی نخواهد داشت.
3 ـ طرفین بر اساس مقررات این موافقتنامه به قوانین و ضوابط جاری دو کشور در زمینه‎های مندرج در این موافقتنامه تبادل اطلاعات می‎نمایند.
4ـ هریک از طرفین محرمانه بودن اطلاعات، اسناد، تجهیزات و اشیائی را که یکی از طرفی در چهارچوب این موافقتنامه به طرف مقابل ارائه خواهد نمود تضمین می‎نماید مشروط بر این که استفاده از آنها در چهارچوب هدف تعیین شده باشد. علاوه بر این هیچ یک از طرفین موارد ارائه شده را بدون کسب موافقت قبلی طرف مقابل در اختیار طرف ثالث قرار نمی‎دهد.
این موافقتنامه در شهر تهران در تاریخ پنجم دی ماه 1387 هجری شمسی برابر با ییست و ششم ذی‎حجه‎الحرام سال 1429 هجری قمری (بیست و پنجم دسامبر 2008 میلادی) در نه ماده و دو نسخه اصلی به زبانهای فارسی، عربی و انگلیسی که از اعتبار یکسان برخوردار می‎باشند، امضاء شد. درصورت بروز هرگونه اختلاف در تفسیر مفاد این موافقتنامه، متن انگلیسی ملاک عمل خواهد بود.

از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران از طرف دولت پادشاهی بحرین
منوچهر متکی خالد بن احمد بن محمد آل‎خلیفه
وزیر امورخارجه وزیر خارجه
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده منضم به متن موافقتنامه، شامل مقدمه و نه ماده در جلسه علنی روز سه‎شنبه مورخ هشتم دیماه یکهزار و سیصد و هشتاد و هشت مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 23/10/1388 به تأیید شورای نگهبان رسید.






رئیس مجلس شورای اسلامی ـ علی لاریجانی

منبع : وب سایت قوانین دات آی آر (معاونت آموزش دادگستری استان تهران)