رای وحدت رویه شماره 746 هیات عمومی دیوان عالی کشور در مورد تعیین و اعمال مجازات جایگزین حبس

رأی وحدت رویه شماره 746 هیأت عمومی دیوان عالی کشور در مورد تعیین و اعمال مجازات جایگزین حبس به شرح مواد 65 ٬ 66 ٬ 68 و 69 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 الزامی بوده و مقیّد به رعایت شرایط مقرر در ماده 64 قانون مجازات اسلامی از قبیل گذشت شاکی یا وجود جهات تخفیف نمیباشد

20/4/1395 9319/152/110شماره

مدیرعامل محترم روزنامه رسمی کشور

گزارش پروندة وحدترویه ردیف 37/94 هیأت عمومی دیوان عالی کشور با مقدمة مربوط و رأی آن به شرح ذیل تنظیم و جهت چاپ و نشر ایفاد میگردد.

معاون قضائی دیوان عالی کشور ـ ابراهیم ابراهیمی

مقدمه

جلسة هیأت عمومی دیوان عالی کشور در مورد پروندة وحدت رویة ردیف 37/94 رأس ساعت 30:8 روز سه شنبه مورخ 1394/10/29 به ریاست حضرت حجتالاسلام والمسلمین جناب آقای حسین کریمی رئیس دیوان عالی کشور و حضور حضرت حجتالاسلام والمسلمین جناب آقای سید احمد مرتضوی مقدم نمایندة دادستان کل کشور و شرکت آقایان رؤسا٬ مستشاران و اعضای معاون کلیة شعب دیوانعالیکشور٬ در سالن هیأت عمومی تشکیل شد و پس از تلاوت آیاتی از کلام االله مجید و قرائت گزارش پرونده و طرح و بررسی نظریات مختلف اعضای شرکتکننده در خصوص مورد و استماع نظریة نمایندة دادستان محترم کل کشور که به ترتیب ذیل منعکس میگردد٬ به صدور رأی وحدت رویة قضایی شمارة 746 ـ 1394/10/29 منتهی گردید.

الف: گزارش پرونده

احترامًا معروض میدارد: از شعب سی و پنجم و سی و هفتم دیوان عالی کشور طی پروندههای کلاسة 441 و 616 با اختلاف استنباط از مقررات قانونی مجازاتهای جایگزین حبس آراء متفاوت صادر شده است که خلاصة جریان هر یک از آنها به شرح ذیل منعکس میشود:

الفـ در پروندة کلاسة 441 شعبة سی و پنجم دیوان عالی کشور آقای علی... نسبت به دادنامة 1908 ـ 1393/10/8 شعبة چهاردهم دادگاه تجدیدنظر اصفهان که در تأیید دادنامة 240 ـ 1393/5/30 مبنی بر محکومیت وی به تحمل شش ماه حبس تعزیری (موضوع مواد 716 و 718 قانون مجازات اسلامی ـ تعزیرات) صادر شده است٬ درخواست تجویز اعادة دادرسی کرده و توضیح داده است که محکومیت وی به میزان مذکور در فوق به علت ارتکاب بزه بیاحتیاطی در امر رانندگی منجر به ایراد صدمة غیرعمدی است در حالی که این مجازات٬ باید مطابق مادة 68 قانون مجازات اسلامی مصوّب 1392 به مجازات جایگزین حبس تبدیل شود و چون بر اثر عدم اعتنا به مصرّحات قانونی٬ مجازات نامتناسب تعیین کردهاند٬ لذا موضوع از مصادیق بند 6 مادة 272 قانون آیین دادرسی است که تقاضای وی پس از ثبت به کلاسة مرقوم٬ به شعبة سی و پنجم دیوان عالی کشور ارجاع شده و اکثریت اعضای محترم شعبه٬ طی دادنامة 411 ـ 1394/4/13 به شرح ذیل اتخاذ تصمیم کردهاند:

«در خصوص درخواست تجویز اعادة دادرسی آقای علی... نسبت به دادنامة شمارة 601908 ـ 1393/10/8 صادره از شعبة چهاردهم دادگاه تجدیدنظر استان اصفهان نظر به اینکه نامبرده در لایحة تقدیمی هیچگونه مدرک و دلیلی که موجبات تجویز اعادة دادرسی نسبت به دادنامة مذکور را فراهم سازد ارائه ننموده و تقاضای ایشان مبنی بر لزوم اعمال مجازات جایگزین حبس بر اساس مادة 68 قانون مجازات اسلامی مصوّب سال 1392 قابل قبول نمیباشد زیرا که مادة 68 مرقوم از جمله مواد زیر مجموعة فصل نهم قانون مذکور بوده و در مادة 64 آن که در رأس مواد و مقررات مربوط به این فصل میباشد ضمن تعریف و احصاء مجازاتهای جایگزین صراحت دارد به اینکه در صورت گذشت شاکی و ... مجازات جایگزین حبس تعیین و اجراء میشود و در تبصرة آن نیز آمده است «دادگاه در ضمن حکم٬ به سنخیت و تناسب و مجازات مورد حکم با شرایط و کیفیات مقرر در این «ماده» تصریح میکند» و در مانحنفیه شاکی خصوصی رضایت نداده است٬ در نتیجه تعیین مجازات جایگزین حبس با وصف موجود و با استناد به مادة 68 مرقوم موقعیت قانونی ندارد علیهذا درخواست نامبرده با هیچ یک از بندهای مادة 474 قانون آیین دادرسی کیفری انطباق نداشته٬ غیر قابل پذیرش تشخیص و با استناد به ذیل مادة 476 قانون اخیرالذکر قرار رد آن صادر و اعلام میگردد.» نظر اقلیت:

«نظر به اینکه متقاضی علی... به جرم بیاحتیاطی در امر رانندگی منجر به ایراد صدمة بدنی غیر عمدی به میزان 50 درصد با وصف نداشتن گواهی نامه از حیث جنبة عمومی جرم به استناد مادتین 716 و 718 قانون مجازات اسلامی سابق بخش تعزیرات محکوم گردیده است که حداکثر مجازات قانونی آن شش ماه حبس میباشد و با توجه به صراحت و اطلاق مادتین 65 ـ 66 و 68 قانون مجازات اسلامی جدید مصوّب سال1392 که به موجب آن متقاضی به جای حبس باید به مجازات جایگزین محکوم گردد و متقاضی نیز به همین جهت درخواست تجویز اعادة دادرسی نموده است لذا چون مجازات تعیین شده برای وی بیش از مجازات مقرر قانونی بوده و درخواست وی با بند چ مادة 474 قانون آئین دادرسی جدید مصوّب سال 1392 انطباق دارد نظر به تجویز اعاده دادرسی دارم.»

ب ـ در پروندة کلاسة 616 شعبة سی و هفتم دیوان عالی کشور٬ آقای مهرداد... در شعبة 102 دادگاه عمومی جزایی پارس آباد طی دادنامة 584 ـ 1393/6/29 به علت ارتکاب مزاحمت تلفنی به استناد مادة 641 قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) به تحمل نود و یک روز حبس محکوم و این دادنامه در شعبة دوم دادگاه تجدیدنظر استان اردبیل به موجب دادنامة 702 ـ 1393/7/15 مورد تأیید واقع شده است. محکومٌعلیه موصوف به استناد بند 5 و 6 مادة 272 نسبت به دادنامة اخیر درخواست تجویز اعاده دادرسی کرده است که پس از ثبت به کلاسة مرقوم به شعبة سی وهفتم دیوان عالی کشور ارجاع شده است و اعـضای محتـرم شعبه پس از بـررسی لازم به موجـب دادنامة 624 ـ 1394/4/14 به شرح ذیل اتخاذ تصمیم کردهاند:

«قطع نظر از اینکه مطالب معنونه در لایحة مستدعی اعاده دادرسی شامل مضامین ماهوی و محاکماتی است که به این مرحله از رسیدگی مربوط نمیشود٬ از حیث مجازات حبس تعزیری تعیین شده درخواست مطروحه در خور پذیرش است زیرا در مادة 641 قانون مجازات اسلامی مصوّب 1375) تعزیرات و مجازاتهای بازدارنده) که مورد استناد دادگاه بوده برای مرتکبین جرم ایجاد مزاحمت به وسیلة تلفن یا دستگاههای مخابراتی دیگر حبس از یک تا شش ماه پیشبینیشده که بنا بر منطوق مادة 66 قانون مجازات اسلامی مصوّب ٬1392 دادگاه در این قبیل موارد مکلف به تعیین مجازات جایگزین حبس بوده (با این توضیح که فاقد سابقه کیفری نیز میباشد) و میزان جزای نقدی جایگزین حبس نیز در ماده 86 قانون اخیرالذکر حسب مورد مشخص گردیده است بویژه اینکه الزامی دانستن مجازاتهای جایگزین حبس در مادة 68 همین قانون با شرایط خاص تصریح شده و به این وحدت ملاک نیز میتوان تمسک نمود بنابراین تعیین مجازات حبس تعزیری در مانحنفیه بیش از مجازات مقرر قانونی و منطبق با بند چ مادة 474 قانون آیین دادرسی مصوّب 1392 که از تاریخ 1394/4/1 لازمالاجرا گردیده٬ تشخیص و مستند به مادة 476 قانون یاد شده ضمن تجویز اعادة دادرسی رسیدگی مجدد به شعبة دیگر دادگاه تجدیدنظر استان اردبیل محوّل و ارجاع میگردد.»

همانطور که ملاحظه میفرمایید اکثریت اعضای محترم شعبة سی و پنجم دیوان عالی کشور اجرای مقررات موضوع مادة 66 قانون مجازات اسلامی (تعیین مجازات جایگزین حبس) را به تحقق شرایط مذکور در مادة 64 این قانون از جمله «گذشت شاکی» موکول کرده ولی شعبة سی و هفتم فارغ از قیودات مورد نظر این ماده٬ عدم تعیین مجازات جایگزین حبس را از مصادیق بند تعیین مجازات نامتناسب تلقی و به تجویز اعادة دادرسی مبادرت نموده است و چون با این وضعیت با اختلاف استنباط از مقررات قانونی مربوط به مجازاتهای جایگزین حبس از شعب مختلف دیوان عالی کشور آراء متهافت صادر شده است٬ لذا به استناد مادة 471 قانون آیین دادرسی کیفری مصوّب 1392 طرح موضوع را برای صدور رأی وحدت رویة قضایی درخواست دارد. ضمنًا یادآوری میشود که در هیچ کدام از پروندههای مبحو ُثعنه متهمان رضایت شاکی را تحصیل نکردهاند.

معاون قضایی دیوان عالی کشور ـ حسین مختاری

ب: نظریة نمایندة دادستان کل کشور

«احتـرامًا؛ در خـصوص گزارش وحـدت رویة شمـارة 37/94 به شـرح ذیل اظهارنظر مینمایم:

در مادة 64 قانون مجازات اسلامی قانونگذار در مقام حصر موارد تعیین مجازات جایگزین حبس نیست بلکه گذشت شاکی را از جمله دلایل آن دانسته است به خصوص اینکه قانونگذار در مقام حبس زدایی است.

بنابراین٬ معطوف کردن مواد 65 تا 68 قانون مجازات اسلامی به مادة 64 به ضرر متهم و خلاف ظاهر مفاد آن است؛ در نتیجه٬ رأی شعبة سی و هفتم دیوان عالی کشور صائب و مورد تأیید است.»

ج: رأی وحدت رویة شمارة 746 ـ 1394/10/29 هیأت عمومی دیوان عالی کشور

از مجموع مقررات مربوط به مجازاتهای جایگزین حبس٬ موضوع فصل نهم قانون مجازات اسلامی مصوّب 1392 به ویژه اطلاق مواد ٬65 ٬66 68 و 69 قانون مذکور چنین مستفاد میگردد که تعیین و اعمال مجازات جایگزین حبس به شرح مندرج در مواد فوقالاشاره الزامی بوده و مقید به رعایت شرایط مقرر در مادة 64 قانون مجازات اسلامی از قبیل گذشت شاکی یا وجود جهات تخفیف نمیباشد. بر این اساس رأی شعبة سی و هفتم دیوان عالی کشور تا حّدی که با این نظر مطابقت دارد به اکثریت آراء صحیح تشخیص داده میشود. این رأی طبق مادة 471 قانون آیین دادرسی کیفری در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور و دادگاهها و سایر مراجع اعم از قضایی و غیر آن لازمالاتباع است.

هیأت عمومی دیوان عالی کشور